Hollandse Hond

In het straat beeld van Paramaribo lopen veel honden rond, sommige staan op instorten en zitten onder de open plekken, andere blaffen je vrolijk toe. Gister voelde ik me ontzettend sloom en moe door de warmte en zocht de schaduw op, ik keek naast me en een hond liet zich naast me neer ploffen. Het was geruststellend om een hijgende hond bij me te hebben, ze gaf me de bevestiging dat ik me moest overgeven aan de hitte.
"Modern societies have lost a capacity for a certain kind of existencial encounter - that of seeing and being seen by animals, eye to eye - that affirms the autonomous yet parallel dualism of our mutual existence on earth." ("Why look at animals?" John Berger)

De drang naar hygiene en orde wat de moderne steden zo karakteriseert staat in Paramaribo op een lager pitje. Het lopen door Paramaribo voelt als het lopen op een festival terrein met plastic bakjes, bekertjes en afval waar honden dankbaar doorheen scharrelen. Ik heb altijd sterk de neiging om de honden in Paramaribo te groeten, maar al snel leer je afstand te bewaren want ze blijven je blaffend achtervolgen.

In een supermarkt zat een wat oudere man met in een kort broekje en blote buik op een plastic stoel onderuitgezakt te genieten van zijn halve liter Parbo bier. De man met het bier begon natuurlijk tegen me te praten over Holland. "Ik kan niet in holland blijven, de wc pot is te koud" daarom was ie maar terug gekomen. Verder had hij typisch voor een Nederlandse Surinamer weinig goeds te melden over zijn geboorteland, de regering kon wat hem betreft zijn kloten kussen, en het zou toch nooit veel beter worden. Als hij dood ging had hij maar 1 wens en dat was als Hollandse hond te reïncarneren veilig in een mandje.